یکی از انحرافات و آسيب هاى اجتماعى که جوامع انسانى در طول تاريخ خود، از آن رنج برده اند، مساله فقر و نابرابری درآمدها و پایین بودن وضع معیشتی توده اکثریت جامعه است؛
ثروت هاي عمومي توسط افراد خاص و طبقاتي ويژه دست به دست گشته و مردم عادي از دستيابي به آن محروم گشته اند.
هنگامي كه امير مؤمنان علي(ع) زمام حكومت را به دست گرفت، جامعه اسلامی از ارزش ها و دستاوردهای دوران رسول خدا(ص) فاصله بسیار گرفته و دچار نابسامانی های فراوانی شده بود.
از مهم ترین این نابسامانی ها شکاف روز افزون طبقاتی بود، چرا که سنت نبوی(ص) در تقسیم بیت المال رعایت نمی شد[1]؛
بیشترین سهم اموال دولتی و غنایم جنگی به گروهی متنفذ و یا وابسته به خاندان خلافت و نیز کارگزاران حکومتی اختصاص داده می شد و تنها، سهم ناچیزی از آن به توده اکثریت مردم می رسید. نتیجه این تبعیض، ایجاد اختلاف طبقاتی شدید و نارضایتی عجیب بود.
بنابراین، مشكل اساسی اقتصادی جامعه اسلامی، مساله كمبود درآمد ملی نبود؛ همه نابسامانی ها از نحوه توزیع ثروت سرچشمه می گرفت.
علی(ع) برای حل معضلات اقتصادی، تمام تلاش خود را بر توزیع عادلانه بیت المال و تقسیم منصفانه درآمد ملی - همانند زمان رسول خدا(ص)- مصروف داشته و بهای زیادی نیز در این راه پرداختند.
برچسبها: سیاست های اقتصادی حضرت علی (ع) , اقتصاد مقاومتی, آیات اقتصاد مقاومتی,
ادامه مطلب